Τα όσα ανακοίνωσε η κυβέρνηση για τον νέο κατώτατο μισθό αποτελούν μια απύθμενη κοροϊδία απέναντι στις ζωές των εργαζομένων. Τα 0,52 ευρώ αύξηση την ημέρα ή 13 ευρώ τον μήνα σηματοδοτούν κυριολεκτικά πάγωμα των μισθών στα εξευτελιστικά επίπεδα που καθηλώθηκαν την τελευταία δεκαετία με την ουσιαστική κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας(ΣΣΕ).
Γι΄αυτό αποτελεί έναν άθλιο εμπαιγμό και μόνο που το λέει, πολύ περισσότερο όταν ήμαστε αντιμέτωποι με ένα νέο κύμα ακρίβειας το τελευταίο χρονικό διάστημα που εξανεμίζει ακόμη μεγαλύτερο μέρος από το εισόδημά μας.
Αυτό σημαίνει στην πράξη η εφαρμογή του νόμου Βρούτση – Αχτσιόγλου των κυβερνήσεων ΝΔ & ΣΥΡΙΖΑ για το καθορισμό του κατώτατου μισθού με κυβερνητική απόφαση. Σημαίνει μισθοί κι αυξήσεις που δεν καλύπτουν ούτε τα επίσημα όρια της φτώχειας γιατί κριτήριο είναι η εξασφάλιση του «ευνοϊκού επενδυτικού κλίματος» , «οι αντοχές της οικονομίας» δηλαδή η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των μεγαλοεπιχειρηματιών.
Άλλωστε για αυτό μας «φιλοδώρησε» πρόσφατα με ένα αντεργατικό νόμο τερατούργημα που καταργεί το 8ωρο, καθιερώνει την πληρωμή με ρεπό κι όχι με μισθό. Για να γιγαντωθεί ακόμη περισσότερο η τζάμπα εργασία, ουσιαστικά να μειωθεί ακόμη περισσότερο η αμοιβή , το εισόδημα κάθε εργαζόμενου μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης.
Όταν η κυβέρνηση λέει πως δίνει «μια συνετή αύξηση που δεν βάζει εμπόδια στην ανοδική τροχιά της οικονομίας» ομολογεί πως πραγματικά η ευημερία των εργαζομένων είναι αντιστρόφως ανάλογη με την καπιταλιστική ανάπτυξη. Γι΄αυτό κι εξαπατά τους εργαζόμενους λέγοντας πως «οι επενδύσεις θα φέρουν και καλές αμοιβές» όταν την ίδια στιγμή προϋποθέτουν να παραμείνουν οι μισθοί στον πάτο.
Το «ούτε ένα κουλούρι αύξηση την ημέρα» βέβαια δεν ισχύει για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους που ετοιμάζονται να ξεκοκαλίσουν πακτωλούς χρημάτων από το ταμείο ανάκαμψης , το οποίο έχει για προίκα κι ένα νέο αντιλαϊκό μνημόνιο.
Οι εργαζόμενοι σε όλους τους χώρους δουλειάς, τους κλάδους δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τέτοιες διαδικασίες, από αντιλαϊκές κυβερνήσεις κι επιλογές μέσα σε αυτά πλαίσια.
Χωρίς να χάσουν άλλο χρόνο να οργανωθούν στα σωματεία τους. Να δυναμώσουν την πάλη τους διεκδικώντας ουσιαστικές αυξήσεις στου μισθούς και τα μεροκάματα, κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων που τσακίζουν τις ΣΣΕ και τα δικαιώματά μας. Να διεκδικήσουμε ότι απαιτούν οι δικές μας σύγχρονες ανάγκες.
Η Διοίκηση
