Δευτέρα, 18 Ιανουάριος 2016
ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΔΡΑΣΗΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΕΚΝΛ 2015 ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΡΑΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟ 2016
Συνάδελφοι & συναδέλφισσες αντιπρόσωποι
Ο απολογισμός του Δ.Σ του ΕΚΝΛ για το 2015, στην Γ.Σ των αντιπροσώπων των σωματείων του, συμπίπτει με την προετοιμασία μας για μια μεγάλη ταξική αναμέτρηση με την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, την Ε.Ε και την μεγαλοεργοδοσία, που ετοιμάζουν σαρωτικό χτύπημα σε ότι άφησαν όρθιο οι προηγούμενες κυβερνήσεις (Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ) από την Κοινωνική Ασφάλιση, μειώνοντας τις συντάξεις, αυξάνοντας τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, τις ασφαλιστικές εισφορές, μειώνοντας παροχές υγείας, καταργώντας τον κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης, προκειμένου να την παραδώσουν στους επιχειρηματίες των ασφαλιστικών εταιρειών και των επιχειρήσεων υγείας-πρόνοιας για να αποκομίσουν νέα κέρδη.
Από καιρό ξεκινήσαμε την προετοιμασία της ταξικής αγωνιστικής απάντησης, με την διοργάνωση συσκέψεων, συγκεντρώσεων, περιοδειών σε χώρους δουλειάς, προσπάθεια να συνεδριάσουν τα Δ.Σ και να κάνουν Γ.Σ, συσκέψεις τα σωματεία μας.
Τώρα προχωράμε στην κλιμάκωση του αγώνα, με πανεργατικό-παλλαϊκό συλλαλητήριο του ΕΚΝΛ το Σάββατο 23 Γενάρη στις 11.30 το πρωί στην Κ. Πλατεία και προετοιμαζόμαστε εντατικά για την επιτυχία της 24ωρης πανεργατικής απεργίας για την Πέμπτη 4 Φλεβάρη και της απεργιακής συγκέντρωσης στις 10.30 το πρωί στην Κ. Πλατεία επίσης, με προοπτική την κλιμάκωση παραπέρα του αγώνα μας μέσα στον Φλεβάρη. Εκείνη την ημέρα στόχος μας πρέπει να είναι να νεκρώσουν τα πάντα, να είναι πολλές χιλιάδες στην Κ. Πλατεία, με αίτημα «Πάρτε πίσω το νόμο-λαιμητόμο για το ασφαλιστικό, θέλουμε αποκλειστικά δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση για όλους, που θα χρηματοδοτείται από το κεφάλαιο και τον κρατικό προυπολγισμό, αποκατάσταση των απωλειών σε συντάξεις και παροχές στα επίπεδα του 2009
Η επιτυχία του συλλαλητηρίου και της απεργίας, σε συνδυασμό και με τις κινητοποιήσεις των μικρών αγροτών, μπορεί να φρενάρει τα βάρβαρα σχέδιά τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξεμπερδεύουμε μ’ αυτή τη βάρβαρη επίθεση με μια απεργία.
Είναι χρέος κάθε σωματείου και καθενός μας, να δώσει όλες τις δυνάμεις του για την επιτυχία του συλλαλητηρίου και της απεργίας και την κλιμάκωση της πάλης, ξεκινώντας με άμεση συνεδρίαση του Δ.Σ που θα καταλήγει σε πρόγραμμα δράσης, Γ.Σ, συσκέψεις, περιοδείες σ’ όλους τους χώρους δουλειάς, παίρνοντας μέτρα για την επιτυχία τους.
Συνάδελφοι & συναδέλφισσες
Έχοντας αυτό το μεγάλο άμεσο καθήκον μπροστά μας, είμαστε υποχρεωμένοι να αποτιμήσουμε παράλληλα, συλλογικά και υπεύθυνα τη δράση και τις αδυναμίες του Δ.Σ του ΕΚΝΛ για το 2015, των σωματείων του, γενικότερα την πορεία του εργατικού κινήματος, η οποία πραγματοποιήθηκε μέσα σε ένα αρνητικό περιβάλλον για την εργατική τάξη και το σ.κ, που χαρακτηρίσθηκε:
– από την συνέχιση για 6ο χρόνο της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης,
– από την συνέχιση της αντεργατικής επίθεσης και από την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που προέκυψε και από τις δυο εκλογές μέσα στο 2015, η οποία προεκλογικά υπόσχονταν να καταργήσει τα μνημόνια, αλλά ψήφισε και 3ο πιο βάρβαρο, μαζί με τη Ν.Δ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, που προστίθεται στα δυο προηγούμενα, η οποία μαζί με την Ε.Ε και την εργοδοσία, προωθεί νέα αντεργατικά μέτρα στην κοινωνική ασφάλιση, στο εισόδημα, στα εργασιακά, στη φορολογία, αντισυνδικαλιστικό νόμο, ιδιωτικοποιήσεις, προκειμένου να βγάλει το κεφάλαιο από την κρίση του, φορτώνοντας κι αυτή τα σπασμένα στις πλάτες των εργατοϋπαλλήλων και των λαικών στρωμάτων,
– από την όξυνση των αντιθέσεων των ιμπεριαλιστικών κρατών και ενώσεων τους, κομμάτι των οποίων είναι και η ελληνική κυβέρνηση, που έφερε και φέρνει νέες επεμβάσεις, πολέμους σε διάφορες περιοχές και στη γειτονιά μας, για το ξαναμοίρασμα των αγορών, που σκορπούν τον θάνατο και την καταστροφή, χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, που όσοι δεν πνίγονται, στοιβάζονται σε άθλιες συνθήκες, την ώρα που σε μια χούφτα καπιταλιστικούς ομίλους στην Ελλάδα και διεθνώς συγκεντρώθηκαν αμύθητα πλούτη, αρκετά για να έχουν μια καλή ζωή όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη.
- Οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης που συνεχίστηκε για 6η χρονιά και των αντεργατικών-αντιλαϊκών πολιτικών, γίνονται όλο και πιο βαριές για την εργατική τάξη, τους μικρούς αγρότες και ΕΒΕ, τη νεολαία και τις γυναίκες.
Η ανεργία πλησιάζει το 30% και οι απολύσεις είναι καθημερινές με το 90% των ανέργων να μην δικαιούται ούτε το άθλιο επίδομα των 361 ευρώ από τον ΟΑΕΔ. Η μερική απασχόληση και οι ελαστικές μορφές εργασίας σπάνε κάθε προηγούμενο ρεκόρ.
Οι ΣΣΕ και οι εργασιακές σχέσεις έχουν δεχτεί συντριπτικά πλήγματα, οι μισθοί και τα μεροκάματα έχουν μειωθεί από 25% έως και 50% για την πλειοψηφία των εργαζομένων.
Η απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία κάνουν θραύση, η πλειοψηφία των συνταξιούχων έχασε έως 40% της σύνταξης, πέρα από την κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης και έρχονται νέες μειώσεις.
Οι βαρείς άμεσοι και έμμεσοι φόροι, τα χαράτσια, η ακρίβεια στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, κάνουν τον βίο αβίωτο των εργατικών και λαικών νοικοκυριών, ενώ αναμένονται διακοπές ρεύματος και νερού σε όσους αδυνατούν να πληρώσουν, αλλά και κατασχέσεις χιλιάδων εργατικών-λαικών κατοικιών, όσων αδυνατούν να πληρώσουν τα δάνεια που πήραν.
Η δημόσια υγεία-πρόνοια, υποβαθμίζεται συνεχώς λόγω της δραστικής περικοπής της κρατικής χρηματοδότησης και της εμπορευματοποίησης, όπως και η δημόσια εκπαίδευση, με βαριές συνέπειες για τις λαικές οικογένειες.
Παράλληλα, έφεραν και σημαντικές αλλαγές στις γραμμές της εργατικής τάξης, στην κατάσταση της, με μεγάλη αύξηση των μη απασχολούμενων, γενικευμένη ανασφάλεια, αύξηση του φτηνού εργατικού δυναμικού, μαζική συνταξιοδότηση ταξικά έμπειρων τμημάτων της εργατικής τάξης και διεύρυνση των γραμμών της με νέα σε ηλικία άπειρα τμήματα, άπειρα αλλά και με μικροαστικές αντιλήψεις, αφού εντάχθηκαν στις γραμμές της και καταστραμμένα μεσαία στρώματα, που δυσκολεύουν την προσπάθεια για ανασύνταξη του σ.κ με αντιμονοπωλιακό-αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό.
- Παρά τη σκληρότητα της επίθεσης που δέχεται η εργατική τάξη, το σ.κ και οι αγώνες, βρίσκονται πίσω απ’ αυτή, αν και οι δυο τελευταίες απεργίες (12/11/15 & 3/12/15), έδειξαν ελπιδοφόρα μηνύματα, ότι γίνονται θετικές διεργασίες στη συνείδηση πολλών εργαζομένων, μαζί με τις δυσκολίες. Σ’ αυτό επέδρασαν και επιδρούν, κυρίως αντικειμενικοί παράγοντες, αλλά και δικές μας αδυναμίες που πρέπει να ξεπεράσουμε:
– Ο διεθνής και εσωτερικός αρνητικός συσχετισμός δύναμης που πρόεκυψε μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και την υποχώρηση του διεθνούς εργατικού κινήματος, βαραίνει έντονα στην συνείδηση της εργατικής τάξης. Αυτή είναι μια αντικειμενική πραγματικότητα, που πρέπει να αντιπαλέψουμε πιο αποφασιστικά, να αντιπαλέψουμε τη μοιρολατρία, την ηττοπάθεια, την λογική ότι δεν αλλάζει η κατάσταση, δείχνοντας ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος ανάπτυξης που συμφέρει τους εργαζόμενους και γι’ αυτόν αξίζει να αγωνιστούμε και να κάνουμε όποιες θυσίες.
– Οι μεγάλες αυταπάτες και η αναμονή που καλλιεργήθηκαν από την αστική τάξη και τον ΣΥΡΙΖΑ, σε μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης και των λαικών στρωμάτων, ότι η αλλαγή του κυβερνητικού διαχειριστή με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ, στη θέση Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ, θα άλλαζε σε θετική κατεύθυνση τη ζωή τους, χωρίς αγώνες που στρέφονται κατά του καπιταλιστικού συστήματος που αποτελεί τη μήτρα των προβλημάτων.
– Η πολύμορφη προπαγάνδα της αστικής τάξης, των κομμάτων που στηρίζουν το σύστημα αυτό και την Ε.Ε, που συσκοτίζει τις πραγματικές αιτίες της κρίσης και η ταυτόχρονη υπονόμευση του εργατικού κινήματος με το δήθεν κίνημα των πλατειών, τις εναλλαγές των αστικών κυβερνήσεων, την άμεση παρέμβαση του συστήματος στην διάταξη των πολιτικών δυνάμεων, τις επιθέσεις για εθνική συναίνεση, που συνέδραμαν και στην ανάδειξη στη κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για να τελειώσει το βρώμικο έργο που δυσκολεύονταν να ολοκληρώσουν Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ και στο δυνάμωμα της Χ.Α.
– Μεγάλη διαχρονική ευθύνη, για την αποδιοργάνωση και την παρεμπόδιση της ριζοσπαστικοποίησης του εργατικού κινήματος, έχουν οι δυνάμεις του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΜΕΤΑ) που κυριαρχούν στα περισσότερα όργανα του σ.κ. πανελλαδικά, με τα συμπληρώματά τους (τύπου ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ), που αποτελούν στηρίγματα του συστήματος σε κρίσιμες στιγμές.
Όλες αυτές οι δυνάμεις, με διαβαθμίσεις, έχουν μεγάλες ευθύνες, γιατί με τις απόψεις και πρακτικές τους, σκορπούσαν τη σύγχυση και συνέβαλαν στον εγκλωβισμό εργατικών μαζών σε βολικές για το καπιταλιστικό σύστημα απόψεις, με την αντίληψη της ταξικής συνεργασίας, με πλαστές αντιθέσεις (όπως μνημόνιο-αντιμνημόνιο), με κάλπικες θεωρίες ότι η κρίση είναι συνέπεια κακής διαχείρισης, ότι είναι μια παρέκκλιση από ένα δήθεν υγιές καπιταλιστικό σύστημα και επομένως με ένα καλύτερο μείγμα πολιτικής, μπορεί να διορθωθεί το σύστημα, η Ε.Ε, προς όφελος των εργαζομένων.
Η κυριαρχία αυτών των λαθεμένων αντιλήψεων, όχι μόνο άφησε απροετοίμαστο το σ.κ απέναντι στην καπιταλιστική κρίση, παρά την προσπάθεια των δυνάμεων του ΠΑΜΕ να διαφωτίσουν και να οργανώσουν την πάλη, αλλά ασκεί πίεση στο σ.κ. και στην εργατική τάξη, να υπερασπίζεται τη διόρθωση του καπιταλισμού, αντι να τον στοχοποιεί με τη δράση του.
Συνάδελφοι-σσες
Σ’ αυτό το έδαφος, η διοίκηση του ΕΚΝΛ, ανέπτυξε το 2015 τη δράση της ενάντια στην ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε, με βάση το διεκδικητικό πλαίσιο που είχαμε αποφασίσει στην περσινή Γ.Σ, προσπαθώντας αυτές οι δράσεις, να συνδυάζονται με την ανασύνταξη του σ.κ σε ταξική κατεύθυνση, στη γραμμή του ΠΑΜΕ που έχουμε υιοθετήσει, σε διαρκή αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, την Ε.Ε, τις τοπικές αρχές, τους εργοδότες και τις δυνάμεις του κυβερνητικού & εργοδοτικού συνδικαλισμού.
Οργάνωσε 3 γενικές απεργίες και 2 σε χώρους δουλειάς (ΑΡΩΓΗ και Μαρινόπουλο). Συγκεντρώσεις για την ανεργία, ενάντια στο 3ο μνημόνιο, ενάντια στις μειώσεις μισθών, στο χτύπημα των ΣΣΕ, για τα προβλήματα της υγείας και της Κοινωνικής Ασφάλισης.
Αρκετές παρεμβάσεις για απλήρωτους, μειώσεις μισθών, απολύσεις. Για τους άνεργους, για το ασφαλιστικό, ενάντια στην ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, για τα δημόσια ΙΕΚ, για την υγεία, στο υπουργείο εργασίας και στον ΟΑΕΔ για (ανέργους, εργασιακά, ασφαλιστικό, απλήρωτους, σχολικούς τροχονόμους, για επαναλειτουργία εργοστασίων ΕΒΖ και Οινοπνεύματος, για εργατικές κατοικίες, κτίρια ΙΚΑ, ΕΚΝΛ, κλπ).
Πραγματοποίησε μια σειρά δράσεις ταξικής αλληλεγγύης (για 4η χρονιά δωρεάν μαθήματα σε μαθητές παιδιά ανέργων, διανομή τροφίμων σε άνεργους, στη ΔΕΗ για να μην γίνονται διακοπές ή για επανασύνδεση ρεύματος, στη ΔΕΥΑ για το νερό).
Οργάνωσε διεθνιστική εκδήλωση για τα 70 χρόνια της Π.Σ.Ο, με τη συμμετοχή αντιπροσωπείας του Ε.Κ Χαρτούμ, μεγάλη εκδήλωση και με πολιτιστικό περιεχόμενο, ενάντια στο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τον φασισμό την 1η Σεπτέμβρη.
Πραγματοποίησε πετυχημένες πολιτιστικές και αθλητικές δράσεις, με την θεατρική ομάδα που φτιάξαμε και με τις ομάδες σωματείων.
Έκανε πολλές συσκέψεις με Δ.Σ σωματείων για την οργάνωση της πάλης, συνεντεύξεις τύπου για προβλήματα και πρωτοβουλίες που ανέπτυξε, εξέδωσε δεκάδες ανακοινώσεις για προβλήματα των εργαζομένων.
Αδύνατη ήταν η ενασχόλησή μας ως Δ.Σ του ΕΚΝΛ, με τα προβλήματα της νεολαίας, των γυναικών, των μεταναστών, παρ’ ότι τα είχαμε επισημάνει σαν αδυναμίες κατά διαστήματα, κάτι που πρέπει να ξεπεράσουμε αποφασιστικά.
Η πολύμορφη δράση της διοίκησης του ΕΚΝΛ, αδύνατα στηρίζεται από τα περισσότερα πρωτοβάθμια σωματεία, μάλιστα ορισμένα, όπως των πρώην ΔΕΚΟ, Τραπεζών και κάποια άλλα, δεν συμμετέχουν σε καμία δραστηριότητα του ΕΚΝΛ.
Η διοίκηση του ΕΚΝΛ, δεν είναι ικανοποιημένη από το επίπεδο λειτουργίας και δράσης των περισσότερων σωματείων, που εξακολουθεί να παρουσιάζει πολλά προβλήματα (αραιές συνεδριάσεις Δ.Σ με φτωχό συνήθως περιεχόμενο, πολλά σωματεία δεν κάνουν Γ.Σ ή κάποια κάνουν άμαζες, δεν έχουν επαφή με τα μέλη τους, δεν μαζεύουν συνδρομές, πολλά δεν έχουν παρουσία στα γραφεία τους, δεν αναπτύσσουν δράση για τα προβλήματα, τα περισσότερα έχουν μείωση των μελών και των ψηφισάντων, η οποία δεν σχετίζεται μόνο με αντικειμενικούς λόγους (μείωση απασχόλησης, τρομοκρατία στους τόπους δουλειάς), αλλά και με την αδύνατη λειτουργία και δράση τους, αρκετά δεν μετέχουν σε δράσεις του ΕΚΝΛ.
Τα προβλήματα αυτά δεν οφείλονται μόνο σε αντικειμενικές δυσκολίες, αλλά και σε αδυναμίες των Δ.Σ των σωματείων, σε μειωμένη προσφορά πολλών ή και ανύπαρκτη αρκετών, με την λειψή προσπάθεια εκ’ μέρους της διοίκησης του ΕΚΝΛ, να κατακτούν όλα τα σωματεία καλύτερο επίπεδο λειτουργίας και δράσης. Ορισμένα μαθήματα που ξεκινήσαμε για συνδικαλιστές, συμμετείχαν λίγοι και στην πορεία ατόνησαν.
Προγραμματισμός δράσης για το 2016
Συνάδελφοι-σσες
Η συνέχιση της καπιταλιστικής κρίσης και ο κίνδυνος ξεσπάσματος μιας νέας, σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, η υλοποίηση των πολιτικών που προβλέπονται στα μνημόνια και είναι σε εξέλιξη, θα φέρουν πιο δραματικές επιπτώσεις στη ζωή της εργατικής τάξης. Η παραπέρα όξυνση των ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστικών κρατών και ενώσεων τους, εγκυμονεί μεγαλύτερους κινδύνους γενίκευσης των ιμπεριαλιστικών πολέμων και άμεσης εμπλοκής της χώρας μας σ’ αυτούς, αφού και η αστική τάξη της χώρας μας μέσω της κυβέρνησης, παίρνει μέρους στους ανταγωνισμούς αυτούς, φιλοδοξώντας να καρπωθεί οφέλη που θα φέρουν όμως νέα βάσανα στο λαό.
Επομένως, έχοντας και την πείρα των προηγούμενων ετών, πρέπει να απασχολήσει την Γ.Σ, πώς θα οργανώσουμε πιο αποτελεσματικά την πάλη της εργατικής τάξης, με ποιο πλαίσιο αιτημάτων και με ποια γραμμή, τι είδους κίνημα χρειαζόμαστε, τι είδους οργάνωση και συμμαχίες χρειαζόμαστε για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την ολομέτωπη επίθεση κυβέρνησης, Ε.Ε, μεγάλου κεφαλαίου και για να ανοίξουμε τον δρόμο για μια κοινωνία χωρίς ταξική εκμετάλλευση, χωρίς πολέμους, χωρίς τα μεγάλα προβλήματα που δημιουργεί καθημερινά το καπιταλιστικό σύστημα.
Ως Δ.Σ του ΕΚΝΛ, είχαμε επισημάνει εδώ και χρόνια, ότι όσες κυβερνήσεις κι αν αλλάξουν, από την στιγμή που αποδέχονται ότι κουμάντο σ’ αυτόν τον τόπο θα κάνει η τάξη των καπιταλιστών, η Ε.Ε και το ΝΑΤΟ, δεν υπάρχει περίπτωση να εφαρμοσθεί φιλεργατική-φιλολαϊκή πολιτική, κάτι που αποδείχτηκε και με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, γιατί αυτό απαιτούν τα ταξικά συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης και όχι γιατί είναι ανίκανοι ή λαμόγια. Μια κυβέρνηση με «αριστερό» προσωπείο, ήταν σ’ αυτή τη φάση, πιο χρήσιμη για την αστική τάξη, αφού εκτιμήθηκε ότι μπορούσε να περάσει τα βάρβαρα μέτρα, με λιγότερες εργατικές-λαικές αντιδράσεις.
Για πολλά χρόνια και σήμερα, μέσα στο εργατικό σ.κ της χώρας μας, κυριαρχεί η γραμμή της προσαρμογής και της υποταγής στις στρατηγικές επιδιώξεις του μεγάλου κεφαλαίου, της Ε.Ε, της ταξικής συνεργασίας, της στήριξης της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής κερδοφορίας, που αντιπροσωπεύουν οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΜΕΤΑ). Αυτή γραμμή έχει κάνει τεράστια ζημιά στο εργατικό κίνημα και είναι φανερό ιδιαίτερα σήμερα που το καπιταλιστικό σύστημα βυθίζεται σε όλο και βαθύτερη κρίση, ότι δεν μπορεί να βγάλει το σ.κ από την κρίση και να το οδηγήσει στην ανασύνταξη, αλλά σε διαρκείς ήττες.
Σήμερα είναι αναγκαία, όσο ποτέ άλλοτε, η υιοθέτηση από το εργατικό σ.κ και την εργατική τάξη, της ταξικής γραμμής πάλης ενάντια στα μονοπώλια και το καπιταλιστικό σύστημα, προκειμένου να μπορέσει όχι μόνο για να απαντήσει στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται, αλλά και για να ανοίξει τον δρόμο για μια ριζικά διαφορετική οικονομική ανάπτυξη και εξουσία, που θα δώσει ουσιαστικές λύσεις στα προβλήματα.
Αυτή τη γραμμή αντιπροσωπεύει το ΠΑΜΕ, που δεν είναι μια παράταξη, όπως ψευδώς υποστηρίζουν οι πολέμιοί του, αλλά ο ταξικός πόλος συσπείρωσης δεκάδων Ε.Κ, ΟΜ και εκατοντάδων σωματείων, επιτροπών αγώνα, μέσα στο σ.κ, που αγωνίζεται να ενώσει την εργατική τάξη στον αγώνα, στη βάση των ταξικών της συμφερόντων, ενάντια στο κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις, τις ενώσεις του, μέχρι το πέρασμα της εξουσίας και των μέσων παραγωγής σα χέρια της εργατικής τάξης. Αυτή την γραμμή έχει υιοθετήσει το ΕΚΝΛ και συμμετέχει εξ’ αρχής σ’ αυτή την ταξική συσπείρωση συνδικάτων, στο ΠΑΜΕ.
Αυτή την γραμμή πολεμούν, όσοι επιτίθενται στο ΠΑΜΕ, κατηγορώντας το, ότι διασπά την εργατική τάξη με τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις, γιατί τους χαλάει τα σχέδια, γιατί δεν θέλουν η εργατική τάξη να παλεύει σε μια τέτοια κατεύθυνση, αλλά να παραμείνει υποταγμένη στα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του μεγάλου κεφαλαίου, όπως γίνεται εδώ και χρόνια και οδήγησε το σ.κ και την εργατική τάξη, σε αποδιοργάνωση, σε διαρκείς ήττες και απώλειες δικαιωμάτων.
Το ΠΑΜΕ το πολεμούν, γιατί ξέρουν ότι είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να συμβάλει στην ανασύνταξη του σ.κ, να οργανώσει την εργατική τάξη στη βάση των ταξικών της συμφερόντων, να ανοίξει με την γραμμή του νικηφόρα προοπτική για την εργατική τάξη, γιατί δεν τα διπλώνει απέναντι στο κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις, την Ε.Ε, δεν ξεπουλιέται, δεν φοβάται θυσίες και κόπους.
Σήμερα οι εξελίξεις επιβάλλουν περισσότερα συνδικάτα και εργαζόμενοι, ακόμα και με τις επιφυλάξεις τους σε επιμέρους θέματα, να στρατευτούν μ’ αυτή την γραμμή πάλης, για να αλλάξει η πορεία του σ.κ. Η διαφορά του ΠΑΜΕ με τις δυνάμεις του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού από την ΓΣΕΕ, τις ΟΜ, μέχρι τα σωματεία, δεν είναι μόνο στα αιτήματα, αλλά συνολικά στη γραμμή του σ.κ. Αυτή η γραμμή της ταξικής συνεργασίας τους οδηγεί να ξεπουλούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης (υπογραφή της ΕΓΣΣΕ των άθλιων μισθών των 586 και 511 ευρώ, ΚΣΣΕ, επιχειρησιακών, μειώσεις μισθών, πλάτη για το πέρασμα των αντεργατικών και αντιασφαλιστικών αλλαγών τα προηγούμενα χρόνια) και ας κηρύσσουν απεργίες, τις οποίες υπονομεύουν.
Η καπιταλιστική κρίση, έδειξε πιο καθαρά το βάθος των αντιθέσεων και τα όρια του συστήματος. Η όποια ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, εάν και όταν υπάρξει, όπως υπόσχονται η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα που στηρίζουν τον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης της οικονομίας, δεν πρόκειται να απορροφήσει την ανεργία, ούτε θα έχουμε επιστροφή στην προ κρίσης περίοδο σε ότι αφορά τα δικαιώματα της εργατικής τάξης που κερδήθηκαν με σκληρούς ταξικούς αγώνες στον 20ο αιώνα.
Επομένως η πάλη του ΕΚΝΛ και των σωματείων, για την παρεμπόδιση των νέων αντεργατικών μέτρων κυβέρνησης, Ε.Ε και εργοδοσίας (ασφαλιστικό, εργασιακά, φορολογικά, εισόδημα, ιδιωτικοποιήσεις, χτύπημα απεργίας), για την πληρωμή δεδουλευμένων, ενάντια στις ανατροπές εργασιακών σχέσεων, μείωσης μισθών. Η πάλη για την διεκδίκηση όλων των απωλειών που είχαμε την περίοδο της κρίσης σε μισθούς, συντάξεις, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, για μέτρα προστασίας των ανέργων, για κατάργηση της βαριάς και άδικης φορολογίας, για νέες καταχτήσεις και δικαιώματα, πρέπει να δυναμώσει με βάση τα αιτήματα που έχουμε ως Δ.Σ του ΕΚΝΛ και καταθέσαμε για έγκριση στην Γ.Σ. Αυτό είναι αυτονόητο. Το ζήτημα είναι με ποια πολιτική γραμμή δίνεται απάντηση στα φλέγοντα προβλήματα των εργαζομένων. Με τα μονοπώλια και το κεφάλαιο ή ενάντιά τους. Με την εξουσία τους ή με την εξουσία της εργατικής τάξης.
Το Δ.Σ του ΕΚΝΛ, θεωρεί ότι η πάλη για τα άμεσα πιεστικά προβλήματα, πρέπει να εντάσσεται σε ένα πλαίσιο που θα εναντιώνεται στον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης της οικονομίας, που αποτελεί τη μήτρα όλων των προβλημάτων και θα διεκδικεί η εξουσία και τα μέσα παραγωγής και κατανομής των προϊόντων, να περάσουν στα χέρια της εργατικής τάξης, γιατί αυτό είναι προϋπόθεση για να λυθούν τα προβλήματα μας.
Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα:
ü Η κατασκευαστική δραστηριότητα μειώθηκε δραματικά και χιλιάδες οικοδόμοι είναι άνεργοι, χιλιάδες σπίτια είναι απούλητα και πολλά έργα στη μέση. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μήπως καλύφθηκαν οι λαϊκές ανάγκες σε κατοικία, σε έργα υποδομής (μονάδες υγείας, παιδείας, αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά, ύδρευσης, άρδευσης, συγκοινωνιακά); Ασφαλώς όχι. Αυτό συμβαίνει γιατί πολλοί εργαζόμενοι δεν μπορούν να αγοράσουν σπίτια, γιατί είναι ακριβά ή γιατί μας έχουν στραγγίσει από την εκμετάλλευση, γιατί τα έργα υποδομών για λαϊκές ανάγκες δεν είναι προτεραιότητα για το κεφάλαιο. Κεφάλαια υπάρχουν. Οι μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες τζιράρουν στο χρηματιστήριο, κερδίζουν ή επενδύουν στο εξωτερικό. Τα κεφάλαια αυτά περιμένουν να κλείσουν μικρότερες επιχειρήσεις, κρατική στήριξη σε γη και δάνεια για να αρχίσουν να κινούν πάλι τη μηχανή, αναπαράγοντας τον φαύλο κύκλο.
Επομένως η αντιμετώπιση της ανεργίας των οικοδόμων, η εξασφάλιση φθηνής και ποιοτικής κατοικίας για όλους, η κατασκευή έργων υποδομής για τις λαϊκές ανάγκες, προϋποθέτει άλλο τρόπο οργάνωσης του κατασκευαστικού τομέα (ενιαίο δημόσιο κατασκευαστικό φορέα στο πλαίσιο της λαϊκής οικονομίας, που θα έχει στην αρμοδιότητα του από την εξόρυξη των πρώτων υλών, μέχρι την κατασκευή και την συντήρηση εργατικών-λαικών κατοικιών, έργων υποδομής για τις λαϊκές ανάγκες, με πολύ μικρότερο κόστος, σε λιγότερο χρόνο και καλύτερη ποιότητα).
ü Οι κλάδοι της ένδυσης, της κλωστοϋφαντουργίας, που απασχολούσαν χιλιάδες εργάτες-τριες και απορροφούσαν μεγάλες ποσότητες αγροτικά προϊόντα ως πρώτη ύλη, δέχτηκαν τα προηγούμενα χρόνια στην περιοχή μας μεγάλο πλήγμα. Πολλά εργοστάσια έκλεισαν, άλλα μεταφέρθηκαν στο εξωτερικό ή οι ιδιοκτήτες τους τα μετέτρεψαν σε εμπορικοεισαγωγικές επιχειρήσεις. Χιλιάδες εργαζόμενοι υψηλής ειδίκευσης έμειναν άνεργοι, χτυπήθηκαν πολλά ακόμα επαγγέλματα γύρω από τους κλάδους αυτούς. Γιατί συνέβη αυτό; Μήπως αυτοί οι κλάδοι ήταν ξεπερασμένοι; Όχι, παρήγαγαν σύγχρονα και ποιοτικά προϊόντα που χρησιμοποιούμε καθημερινά. Όμως ο ανταγωνισμός μεταξύ των καπιταλιστών του κλάδου, έφερε το κλείσιμο των πιο αδύναμων, την μεταφορά αρκετών στο εξωτερικό ή την μετατροπή σε εμπορικοεισαγωγικές, για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Επομένως η ανάπτυξη αυτών των κλάδων προς όφελος των εργαζομένων και του λαού, μπορεί να γίνει μόνο στο πλαίσιο μιας κεντρικά σχεδιασμένης ανάπτυξης, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, αξιοποιώντας τα πλεονεκτήματα της περιοχής (αγροτική παραγωγή για πρώτη ύλη, έμπειρο εργατικό δυναμικό).
ü Σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη η παραπέρα απελευθέρωση δικτύων μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας, ιδιωτικοποίηση υποδομών μεταφορών (αεροδρόμια, λιμάνια, σιδηρόδρομος) ή απλώς αλλαγής κρατικών/ιδιωτικών μεριδίων στο μετοχικό κεφάλαιο. Γύρω απ’ αυτό συγκρούονται συμφέροντα διαφορετικών τμημάτων του κεφαλαίου. Σε κάθε περίπτωση οι ανάγκες των εργαζομένων σ’ αυτούς τους τομείς δεν συμπίπτουν με κανένα από τα αντιμαχόμενα καπιταλιστικά συμφέροντα, αντίθετα συμπίπτουν με τα γενικά συμφέροντα όλης της εργατικής τάξης. Δηλαδή από την ιδιωτικοποίηση των λιμανιών, αεροδρομίων και άλλων υποδομών, δεν θα γίνει φθηνότερη η χρήση τους από το λαό, δεν θα μειωθεί η φορολογία. Το όφελος θα το μοιραστούν οι καπιταλιστές. Αλλά και από την άλλη ο λαός πλήρωνε το κρατικό μονοπώλιο, όχι μόνο από την άμεση και έμμεση φορολογία, αλλά και ως συσσωρευμένα δάνεια του κράτους, ενώ η μονιμότητα των εργαζόμενων στο κρατικό μονοπώλιο είναι πλέον παρελθόν για πολλούς.
Η ανεργία και οι απολύσεις, που απορρέουν από την διαφορετική διαχείριση πρώην κρατικών επιχειρήσεων, είτε από την επιδίωξη οικονομιών κλίμακας μέσω συγχωνεύσεων, είτε ως συνέπεια τεχνολογικού εκσυγχρονισμού, δεν αντιμετωπίζονται με διεκδίκηση επιστροφής στο καπιταλιστικό κρατικό μονοπώλιο. Αντιμετωπίζονται μόνο με ενιαία αντικαπιταλιστική-αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης, στην κατεύθυνση των μοναδικών λύσεων που μπορούν να υπάρξουν προς όφελος των εργαζομένων. Την αμυντικού τύπου διεκδίκηση αποζημίωσης-επιδόματος ανεργίας σε όλους. Την επιθετική διεκδίκηση γενικής μείωσης του εργάσιμου χρόνου, με αύξηση μισθών, ως μοναδικής ρύθμισης ώστε τα οφέλη της ανάπτυξης, να φέρουν βελτίωση της ζωής μας.
Σ’ αυτό το έδαφος πρέπει να σφυρηλατείται η εργατική ενότητα, να αποκρούεται ο ρεφορμισμός του ξεπερασμένου από την ίδια την καπιταλιστική εξέλιξη, εκτεταμένου κρατικού καπιταλισμού. Αντικειμενικά η εξέλιξη κάθε κοινωνικής ανάγκης οδηγεί στη σύγκρουση με το εκμεταλλευτικό σύστημα.
- Ας δούμε το θέμα της Κοινωνικής Ασφάλισης σε ότι αφορά τη σύνταξη και την υγεία. Η κυβέρνηση, προωθεί ις μειώσεις συντάξεων, με πρόσχημα τα προβλήματα των ταμείων και για να στηριχθούν δήθεν οι κατώτερες συντάξεις. Είναι πολιτική που, εκτός των άλλων, στοχεύει στη διάσπαση των συνταξιούχων και στην αντιπαράθεσή τους με τους εργαζόμενους. Η κυβέρνηση προβάλει την επιδείνωση στη σχέση εργαζόμενων-συνταξιούχων, ενώ κρύβει ότι η επιδείνωση αυτή, οφείλεται στη μεγάλη ανεργία, την αδήλωτη εργασία από τους καπιταλιστές, τα δε αποθεματικά των ταμείων καταληστεύθηκαν διαχρονικά από τις κυβερνήσεις για τη στήριξη του κεφαλαίου.
Το συνταξιοδοτικό είναι δεμένο με το εργασιακό, την ανεργία, με την ανάγκη μείωσης του γενικού εργάσιμου χρόνου και δεν μπορεί να λυθεί προς όφελος των εργαζομένων στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Το ίδιο ισχύει και για τις λεγόμενες δαπάνες για την υγεία, την παιδεία. Ο καπιταλισμός τις αντιμετωπίζει με τη λογική του «κόστους» που σηκώνει ή όχι ο προϋπολογισμός, ενώ την ίδια στιγμή θεωρεί δαπάνη άμεσης προτεραιότητας την άμεση χρηματοδότηση ή φοροαπαλλαγή των καπιταλιστών.
Μόνο κεντρικά και επιστημονικά σχεδιασμένη παραγωγή, στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, μπορεί να εξασφαλίσει τις απαραίτητες δαπάνες εργασίας και υλικού για παροχή αποκλειστικά δημόσιων δωρεάν σύγχρονων υπηρεσιών παιδείας, υγείας για όλους και για όλη τη ζωή τους.
Η ταξικά συμφέρουσα γραμμή πάλης στο σ.κ των εργαζόμενων, για παράδειγμα της ΔΕΗ, του ΟΣΕ και γενικότερα, δεν μπορεί να είναι τα ποσοστά του κράτους στο μετοχικό κεφάλαιο ή το δίλημμα ανάμεσα στον κρατικό και ιδιωτικό χαρακτήρα του μονοπωλίου, αλλά η προβολή της ανάγκης του κοινωνικού χαρακτήρα της ιδιοκτησίας.
Το πρόβλημα της σταθερής δουλειάς, της εξάλειψης της ανεργίας, αφορά, πλέον και κρατικούς υπαλλήλους, όχι μόνο μισθωτούς ή δυνάμει μισθωτούς (μικρούς ΕΒΕ, αγρότες) που δεν θα επιβιώσουν. Η λύση του, όπως και όλων των άλλων προβλημάτων, μπορεί να υπάρξει μόνο με την κατάργηση του καπιταλιστικού συστήματος. Δηλ. απαιτούνται ριζικές αλλαγές στην εξουσία και στην οικονομία, για να δημιουργηθούν νέες κοινωνικές σχέσεις, νέες δομές οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας. Να αλλάξει ο χαρακτήρας του κράτους και όχι μόνο η κυβέρνηση.
Στη βάση αυτή θεωρούμε ότι πρέπει να οργανωθεί η πάλη της εργατικής τάξης σε κάθε σωματείο, κλάδο, χώρο δουλειάς και η κοινωνική συμμαχία μας με τους μικρούς ΕΒΕ και αγρότες, τη νεολαία και τις γυναίκες που προέρχονται από εργατικές-λαικές οικογένειες και συσπειρώνονται στις αντιμονοπωλιακές συσπειρώσεις (ΠΑΣΥ, ΠΑΣΕΒΕ, ΜΑΣ, ΟΓΕ) στη βάση του κοινού πλαισίου πάλης που συνδιαμόρφωσαν.
- Η διοίκηση του ΕΚΝΛ, θα δυναμώσει αυτή την προσπάθεια να ανοίξει μια τέτοια ουσιαστική συζήτηση στα σωματεία και μέσα στους εργαζόμενους, παράλληλα με αγωνιστικές πρωτοβουλίες για όλα τα προβλήματα, που πρέπει να γίνουν υπόθεση και του κάθε σωματείου. Να προσπαθούμε σταθερά να ανοίγουμε όσο γίνεται περισσότερα μέτωπα πάλης σε χώρους δουλειάς, κλάδους, με καλή οργάνωση και αλληλεγγύη.
Τα προβλήματα της Κοινωνικής Ασφάλισης που είναι μπροστά μας, της Υγείας, της Υγιεινής & Ασφάλειας, πρέπει να είναι ψηλά στις προτεραιότητες της δράσης μας.
Τα ζητήματα των ΣΣΕ, των μισθών, των εργασιακών σχέσεων, πρέπει να είναι ζήτημα προτεραιότητας, συνδυασμένα με διεκδίκηση της πληρωμής των δεδουλευμένων, της ασφάλισης όλων των εργαζόμενων.
Τα προβλήματα των ανέργων, των μισοάνεργων, των εργαζόμενων σε διάφορα προγράμματα, η διεκδίκηση μέτρων προστασίας όλων των ανέργων, επίσης πρέπει να συνεχίσει να είναι στις προτεραιότητές μας, συνδυασμένα με την προσπάθεια οργάνωσης των ανέργων, των εργαζόμενων σε προγράμματα, στα σωματεία.
Η πάλη ενάντια στην φοροληστεία, τις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς εργατικών-λαικών κατοικιών, που αναμένονται το επόμενο διάστημα, πρέπει να είναι από τα βασικά μας μέτωπα πάλης. Το ίδιο οι ιδιωτικοποιήσεις και τα ζητήματα Παιδείας.
Να δυναμώσουμε την πάλη ενάντια στο χτύπημα της απεργίας, της ελεύθερης συνδικαλιστικής δράσης, στις δικαστικές διώξεις, στην εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία, για την διεύρυνση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.
Ιδιαίτερη δράση με εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις, συνδυασμένη βέβαια με όλα τα προβλήματα, πρέπει να αναπτύξουμε, το επόμενο διάστημα ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, ενάντια στον φασισμό.
Ένταση της δράσης μας χρειάζεται σε τομείς που υστερούμε: Νεολαία, Γυναίκες, Μετανάστες. Δυνάμωμα της ταξικής αλληλεγγύης, που αναπτύσσουμε ως ΕΚΝΛ, να στηριχθεί αυτή από περισσότερα σωματεία, να οργανωθεί και από τα ίδια τα σωματεία.
Ένα τέτοιο σ.κ που θα παλεύει προβάλλοντας αιτήματα για κάθε πρόβλημα της εργατικής τάξης σήμερα, συνδυασμένα με την προοπτική ριζικών αλλαγών στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας προς όφελος της εργατική τάξης και της πλειοψηφίας του λαού, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς μαζικά, καλά οργανωμένα σωματεία στους κλάδους και σε τόπους δουλειάς, με ένα ευρύ δίκτυο από σωματειακές επιτροπές των κλαδικών συνδικάτων σε βασικούς χώρους δουλειάς, επιτροπές υγιεινής & ασφάλειας, με ξεκαθαρισμένες τις γραμμές τους από τους εργοδοτικούς και κυβερνητικούς συνδικαλιστές, με τακτική και ουσιαστική λειτουργία των Δ.Σ, των Β.Ε, με τακτικές και όσο γίνεται πιο μαζικές Γ.Σ που είναι το κύτταρο των σωματείων, με επίλυση του οικονομικού προβλήματος με μάζεμα των συνδρομών και άλλες πηγές (χοροί, λαχειοφόροι, κ.α), με προετοιμασία και ανάδειξη νέων συνδικαλιστών (βασικοί χώροι δουλειάς, νέοι, γυναίκες).
Επομένως η διοίκηση του ΕΚΝΛ και του κάθε σωματείου, πρέπει να κάνει ουσιαστικά βήματα σ’ αυτή την κατεύθυνση μέσα στο 2016. Να ξεκινήσουμε καμπάνια εγγραφής νέων μελών στα σωματεία, ιδίως σ’ αυτά που υπάρχουν περιθώρια, δημιουργίας σωματειακών επιτροπών σε βασικά εργοστάσια (Τροφίμων, Μετάλλου, Ξύλου, Ένδυσης), σε Σ-Μ, Ιδ. Κλινικές, Ξενοδοχεία, αλυσίδες εστίασης-καφέ. Να υπάρχουν γερά κλαδικά συνδικάτα σε όλους τους κλάδους. Ταυτόχρονα να έχουν στηρίγματα σε μεγάλους τόπους δουλειάς.
Έχουμε ως Δ.Σ του ΕΚΝΛ, επίγνωση των δυσκολιών, των απαιτήσεων και των θυσιών που έχει σήμερα η ταξική πάλη, αλλά είμαστε αισιόδοξοι ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, γιατί πέρα από δυσκολίες, η κατάσταση δημιουργεί και νέες δυνατότητες για την ανασύνταξη του σ.κ, ώστε να περάσει στην αντεπίθεση για ριζικές αλλαγές.
