Το νομοσχέδιο-έκτρωμα που έφερε η κυβέρνηση για τον περιορισμό και ουσιαστικά την απαγόρευση των διαδηλώσεων είναι ακόμη ένα βήμα στην ένταση της καταστολής σε βάρος του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Αποτελεί ουσιαστικά κυβερνητική ομολογία για την ενίσχυση της αντιλαϊκής επίθεσης και επομένως αποτελεί προληπτικό μέτρο σε βάρος του εργατικού – λαϊκού κινήματος.
Αφού λοιπόν τόσο η σημερινή , όσο και οι προηγούμενες κυβερνήσεις σε κάθε περίοδο , πήραν όλα τα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα που χρειάστηκαν και απαίτησαν οι πολυεθνικές, το μεγάλο κεφάλαιο και η ευρωπαϊκή ένωση, αφού φτωχοποίησαν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού τώρα θέλουν να εξασφαλίσουν τα …επιτεύγματα τους ελπίζοντας ότι οι εργαζόμενοι δεν θα αντιδράσουν για να βελτιώσουν τη ζωή τους και να επανακτήσουν τα δικαιώματά τους.
Γι΄αυτό σήμερα έρχεται κι αυτό το νομοσχέδιο . Ακριβώς επειδή ήμαστε σε μια περίοδο που όπου μεγαλώνουν τα προβλήματα σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Μπροστά μας εξελίσσεται μια νέα καπιταλιστική οικονομική κρίση κι επόμενα θα δυναμώσει η επίθεση με νέα αντεργατικά μέτρα , όμως θα δυναμώσει και η δυσαρέσκεια όπως κι η οργή κι η αγανάκτηση.
Όλα τα προηγούμενα χρόνια υπήρχε μια διαρκής κλιμάκωση στα μέτρα καταστολής των αγώνων, η οποία συνεχίζονταν χωρίς να διαταράσσεται από την κυβερνητική εναλλαγή. Έτσι η προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε τον δρόμο για το χτύπημα της απεργίας , προχώρησε σε απαγόρευση των κινητοποιήσεων για τους πλειστηριασμούς και θέσπισε ως ιδιώνυμο αδίκημα την συμμετοχή σε αυτές.
Με την σειρά της η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ με το έν λόγω νομοσχέδιο επαναφέρει εποχές αλήστου μνήμης, αξιοποιώντας χουντικά διατάγματα καθώς πια η αστυνομία θα καθορίζει τους όρους, τις προϋποθέσεις κάθε διαδήλωσης θέτοντας αυστηρούς περιορισμούς ενώ θα μπορεί να αποφασίζει μέχρι και την διάλυσή της.
Και για να γίνουμε ποιο σαφείς με αυτό το νομοσχέδιο :
- Επιβάλλονται όροι σε σχέση με τα μέρη και το περιεχόμενο που θα έχει μία διαδήλωση. Για παράδειγμα απαγορεύεται να αποτελούν χώρους συγκέντρωσης οι δημόσιες υπηρεσίες και υπουργεία ενώ «επιτρέπονται» συγκεντρώσεις μόνο για γεγονότα “κοινωνικής σημασίας χωρίς να διευκρινίζεται ποια είναι αυτά.
- Εισάγονται απαγορεύσεις με βάση το “σκοπό” της συγκέντρωσης, σε συνδυασμό με τον αριθμό των συγκεντρωμένων.
- Αναθέτονται στην αστυνομία υπερεξουσίες και διευρύνεται ο κατασταλτικός ρόλος του λιμενικού σώματος, καθώς νομιμοποιείται η χρησιμοποίησή του ενάντια στις εργατικές – λαϊκές κινητοποιήσεις. Πέρα από το ρόλο της στην επιβολή του νόμου, αναλαμβάνει καθήκοντα ερμηνείας του νόμου. Θα μπορεί να καθορίζει τους περιορισμούς που πρέπει να επιβληθούν σε μια διαδήλωση, να επινοεί δικούς της, να έχει τη διακριτική ευχέρεια να αποφασίζει εκ των προτέρων αν θα επιτραπεί μια δημόσια συνάθροιση, αν αυτή είναι αυθόρμητη, ποιοι περιορισμοί θα επιβάλλονται.
- Ανάγει σε ιδιώνυμο αδίκημα και θα «καταζητούνται» οι συμμετέχοντες σε «απαγορευμένη» συγκέντρωση – διαδήλωση.
- Δίνεται η δυνατότητα στην αστυνομία να μπορεί να αποφασίζει την απαγόρευση μέχρι και στο παρά πέντε. Παράλληλα απαιτεί τα στοιχεία ταυτότητας του οργανωτή και πλήρες χρονοδιάγραμμα και τοπογραφικό για την έναρξη–λήξη και τη διαδρομή της συγκέντρωσης.
- Εισάγει την έννοια της αστικής ευθύνης για τον οργανωτή της διαδήλωσης. Που σημαίνει ανοίγει η πόρτα πρόεδροι σωματείων , επικεφαλείς οργανώσεων του λαϊκού κινήματος να σέρνονται στα δικαστήρια να απειλούνται με οικονομική εξόντωση κι όχι μόνο απ΄αφορμή διάφορες προβοκατόρικες ενέργειες.
Με αυτό λοιπόν το νομοθετικό τερατούργημα η κυβέρνηση βάζει στο στόχαστρο το δικαίωμα στη λαϊκή διεκδίκηση, για το όποιο χύθηκαν ποταμοί αίματος και στη χώρα μας, γιατί ποινικοποιεί την αμφισβήτηση, τη δράση ενάντια στο σύστημα της βαρβαρότητας και της εκμετάλλευσης. Γιατί πέρα από τις γενικευμένες απαγορεύσεις και διώξεις, το βαθιά αντιδραστικό ιδεολογικό αποτύπωμα που το διαπερνά από την αρχή ως το τέλος εισάγει διατάξεις για τη λεγόμενη «ιδεολογία της βίας» στοχεύοντας σε κάθε ριζοσπαστική προοδευτική ιδεολογία και πράξη, αφού «τσουβαλιάζει» το ριζοσπαστισμό, με υπαρκτές μορφές βίας, όπως η ενδοοικογενειακή ή η ενδοσχολική βία. Μάλιστα, προβλέπει τη σύσταση αρμόδιας υπηρεσίας που θα προωθεί την «αποριζοσπαστικοποίηση» με έναν σύγχρονο ιδεολογικό, κατασταλτικό, χαφιεδίστικο μηχανισμό, για να συκοφαντήσει, να ποινικοποιήσει τη δράση όποιου αντιστέκεται, παλεύει, αμφισβητεί, συγκρούεται με τη σημερινή δικτατορία του κεφαλαίου. Αυτά δεν συνιστούν πρωτοτυπία της ΝΔ. Ατόφια βρίσκονται σε κείμενα της ΕΕ, που με πρόσχημα την ασφάλεια επιδιώκει να βάλει στο γύψο τις διαδηλώσεις.
Γραμμή προς γραμμή το νομοσχέδιο της κυβέρνησης επιδιώκει να συκοφαντήσει τους λαϊκούς αγώνες και να θέσει υπό απαγόρευση ή περιορισμό κάθε κινητοποίηση, στοχεύει να χειραγωγήσει τις συνειδήσεις, ειδικά της νεολαίας, αφού εμφανίζει τη συμμετοχή σε συγκεντρώσεις, κινητοποιήσεις, ως κάτι εν δυνάμει, εγκληματικό και επικίνδυνο.
Είναι ψέμα ότι το νομοσχέδιο δεν αφορά τις διαδηλώσεις χιλιάδων, ειδικά τις «περιφρουρημένες μεγάλες διαδηλώσεις» του ταξικού κινήματος, όπως λέγεται. Στοχεύει και ποινικοποιεί εν δυνάμει κάθε λαϊκή διαμαρτυρία.
Ήδη ασφαλιστικές εταιρείες διαφημίζουν πακέτα για προστασία από διαδηλώσεις και αποζημιώσεις, με την περιβόητη αστική ευθύνη του διοργανωτή, που προβλέπεται στο νομοσχέδιο. Αυτός θα σέρνεται στις αίθουσες των δικαστηρίων, αυτός θα εξοντώνεται ηθικά και οικονομικά, για ενέργειες προβοκατόρικων στοιχείων που καμιά σχέση δεν έχουν με το κίνημα, αντίθετα δρουν χρόνια τώρα με την ανοχή και την κάλυψη του κράτους.
Η κυβέρνηση και διάφορα παπαγαλάκια των ΜΜΕ μετράνε και ξαναμετράνε τις διαδηλώσεις, λένε ότι είναι πολλές χωρίς βέβαια να μετράνε τα αναρίθμητα μεγάλα προβλήματα που προκαλεί η απάνθρωπη πολιτική τους που «μπλοκάρει» τις ζωές μας. Είναι μαστόρια στο να εξαφανίζουν μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις με χιλιάδες συμμετέχοντες, να κάνουν πως δεν υπάρχουν και όταν ασχολούνται να επιδίδονται σε μπαράζ αθλιότητας κατά των ανθρώπων που παλεύουν και διεκδικούν.
Λένε με θράσος πως επιδιώκουν την ισορροπία ανάμεσα στο δικαίωμα στην διαμαρτυρία και στο δικαίωμα στην εργασία όταν δεν λένε Κουβέντα για το περιεχόμενό των εργατικών και λαϊκών αγώνων. Όταν δεν βρίσκουν λέξη να αρθρώσουν για το εργατικό δικαίωμα που καταπατιέται βάναυσα από την εργοδοτική ασυδοσία στους χώρους δουλειάς. Γιατί σε αυτό το σύστημα μόνο αυτή είναι «αυτονόητη» και μόνο αυτή έχει λόγο να χαίρεται από την ψήφιση ενός τέτοιου νομοσχεδίου. Γιατί τη συνταγματική νομιμότητα τη θυμούνται μόνο σε αυτές τις περιστάσεις, αλλά κουβέντα δεν λένε για το κατοχυρωμένο συνταγματικό δικαίωμα στην εργασία, το κατοχυρωμένο συνταγματικό δικαίωμα στην Υγεία και στην Παιδεία.
Χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους μικρομαζάτορες, για την «διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής» κα. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ πιο απλή. Τα μικρομάγαζα στο κέντρο των μεγάλων αστικών κέντρων δεν κλείνουν από τις διαδηλώσεις αλλά από τον άνισο και αδυσώπητο ανταγωνισμό με τους πολυεθνικούς ομίλους και την πολιτική των κυβερνήσεων που τους υπηρετεί. Για τους μειωμένους τζίρους δεν φταίνε οι συγκεντρώσεις, αλλά το τσακισμένο λαϊκό εισόδημα. Οι πάνω από 200.000-κυρίως μικρές επιχειρήσεις που έκλεισαν ότι από το 2011 έως το 2016 δεν έκλεισαν επειδή ασφυκτιούν από τις πορείες αλλά λόγω της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης .
Η ζωή μας δεν «διαταράσσεται», «διασαλεύεται» από τις διαμαρτυρίες γιατί κυριολεκτικά συνθλίβεται από την διαρκή μείωση στους μισθούς, τα μεροκάματα, το εισόδημα, την γενίκευση των ελαστικών μορφών εργασίας, την έλλειψη μόνιμης και σταθερής δουλειάς ,την ανεργία, την φτώχεια και την ανέχεια.
Συναδέλφισσες-Συνάδελφοι
Είναι γελασμένοι αν νομίζουν πως θα βάλουν στα δικά τους καλούπια το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Την ίδια στιγμή που αφήνουν εντελώς αχαλίνωτη την δράση και την τρομοκρατία της μεγαλοεργοδοσίας στους χώρους δουλειάς , χτυπώντας και καταργώντας κατακτήσεις που προστατεύουν τους εργαζόμενους από αυτήν.
Οι μεγαλύτεροι θα θυμούνται τον υπουργό Λάσκαρη να δηλώνει όλος καμάρι πως «θα καταργήσουμε την πάλη των τάξεων». Φυσικά αυτά δεν γίνονται σε μια βαθιά ταξική κοινωνία, όσους νόμους και διατάγματα και αν υπογράψει ο οποιοσδήποτε. Από τότε που οι καταπιεσμένοι άρχισαν να παλεύουν ενάντια στην αδικία ισχύει ένα πράγμα: «Το δίκιο κρίνεται στους δρόμους του αγώνα».
Η κυβέρνηση ματαιοπονεί αν νομίζει πως θα καταφέρει , ενώ συνθλίβεται η ζωή και η αξιοπρέπειά μας ,να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια. Ότι θα σκύψουμε το κεφάλι και θα συμβιβαστούμε με αυτή την βαρβαρότητα. Ότι θα σταματήσουμε να διεκδικούμε αυτό που απαιτούν οι δικές μας ανάγκες. Ότι θα σταματήσουμε να αναπνέουμε !
Να δυναμώσουμε την αντίδρασή μας. Είναι χρέος όλων μας , κάθε συνδικάτου, κάθε μαζικής οργάνωσης να μην επιτρέψουμε μια τέτοια μεθόδευση. Να μας βρουν μπροστά τους αποφασισμένους.
Οι εργαζόμενοι θα ματαιώσουν κάθε σκέψη και προσπάθεια που έχει στόχο να βάλει τους αγώνες τους στον γύψο.
Αυτό το νομοσχέδιο θα μείνει τα χαρτιά !».
