ΟΜΙΛΙΑ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΕΚΝΛ ΓΙΑΝΝΗ ΣΚΟΚΑ
Συναδέλφισσες-Συνάδελφοι
Χαιρετίζουμε όσους σήμερα τόλμησαν , θαραλέα βγήκαν στο δρόμο του αγώνα απεργώντας ! Όλους όσους σήκωσαν στους ώμους τους την ευθύνη να απαντήσουμε στην πρόκληση. Δείχνοντας με αποφασιστικότητα πως δεν είμαστε διατεθειμένοι να ζήσουμε ως σύγχρονοι σκλάβοι!
Έχουμε υποχρέωση αυτό που μας κληροδότησαν οι γονείς μας, το 8ωρο και τα δικαιώματα, να το παραδώσουμε εμείς στα παιδιά μας. Εκπροσωπούμε το δίκιο των πολλών, της εργατικής τάξης. Εμείς παράγουμε τα κέρδη τους, εμείς είμαστε αυτοί που οικοδομούμε το μέλλον, εμείς είμαστε που τραβάμε την κοινωνία μπροστά. Δε θα αφήσουμε να γυρίσουν πίσω το ρολόι της Ιστορίας!
Σήμερα στέλνουμε το μήνυμά μας στην κυβέρνηση, στους επιχειρηματικούς ομίλους που τόλμησαν να φέρουν αυτό το αντεργατικό έκτρωμα στην βουλή. Να το πάρουν τώρα πίσω ! Δεν διορθώνεται ! Δεν βελτιώνεται !
Υψώνουμε την φωνή μας, το ανάστημά μας δείχνοντας πως δεν ήμαστε διατεθειμένοι να χαρίσουμε την ζωή μας, το μέλλον των παιδιών μας στους εκμεταλλευτές μας.
Οι εργαζόμενοι έχουν νοιώσει στο πετσί τους πάρα πολλά όλα τα προηγούμενα χρόνια. Την μείωση των μισθών, του εισοδήματος, των δικαιωμάτων . Είναι επικίνδυνη αυταπάτη εάν νομίσει κανείς πως και πάλι μπορεί να προσαρμόσει την ζωή με μια νέα μείωση των απαιτήσεων .Σήμερα απέναντι σε ένα τέτοιο χτύπημα δεν υπάρχει περιθώριο για κανέναν να δείξει την παραμικρή ανοχή.
Δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια και να εκβιάσουμε την φαντασία μας για να αποδεχθούμε ως εκσυγχρονισμό, ως κάτι το μοντέρνο τα όσα φέρνει το αντεργατικό έκτρωμα της κυβέρνησης. Καμιά πλευρά της ζωής του εργαζόμενου δεν μένει ανεπηρέαστη, δεν γλιτώνει από την διάλυση όλων των κατακτήσεων που ξεχωρίζουν τους εργάτες από τους δούλους. Κανένας εργαζόμενος στο ιδιωτικό ή στο δημόσιο τομέα δεν ξεφεύγει από αυτή τη λαίλαπα! Γιατί παντού βιώνουν την εντατικοποίηση, την εξουθένωση, την εκμετάλλευση μέχρις εσχάτων!
Γιατί κανένα αίτημα των μεγαλοεργοδοτών δεν έμεινε έξω από ένα σχέδιο νόμου που τους χαρίζει στο πιάτο τη ζωή του εργαζόμενου, χωρίς κανένα όριο στην εκμετάλλευση.
Δηλαδή να δουλεύουμε 10 έως 13 ώρες δουλειά την ημέρα μέχρι και 78 ώρες την εβδομάδα και να αμοιβόμαστε με ρεπό. Με αύξηση των υπερωριών ειδικά στην βιομηχανία τουλάχιστον κατά 64%(από 97 σε 150) ετησίως. Με παραπέρα κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας για δεκάδες κλάδους ακόμη(όπως μεταφορές, logistics, data centers, λιμάνια, λογιστήρια, εμπόριο, σκυρόδεμα κα). Με Τηλεργασία χωρίς όρια όταν ένας εργαζόμενος θα μπορεί να είναι σε κατάσταση ετοιμότητος(stand by) ,όλο το 24ωρο. Με απελευθέρωση των απολύσεων που ακόμη και να μια απόλυση να κριθεί άκυρη στα δικαστήρια ο εργοδότης θα έχει δεκάδες τρόπους να αποφύγει να επαναπροσλάβει τον εργαζόμενο.
Και για να μην έχουν κανένα εμπόδιο στην επιβολή του εργασιακού μεσαίωνα χτυπάνε το ίδιο το δικαίωμα στην συλλογική οργάνωση και πάλη, τα συνδικάτα. Με την επιβολή «ηλεκτρονικού φακελώματος»(καταχώρησης του μητρώου μελών στο Σύστημα Εργάνη-ΓΕ.ΜΗ.Σ.Ο.) και τα νέα εμπόδια που θέτει στην απεργία(Ελάχιστη Εγγυημένη Υπηρεσία, ηλεκτρονική ψηφοφορία, 50%+ 1 για απεργία κα). Την αποδυνάμωση παραπέρα των ελεγκτικών μηχανισμών με την μετατροπή του ΣΕΠΕ σε ανεξάρτητη αρχή.
Ήμαστε μπροστά σε ένα εργασιακό μεσαίωνα που θα διαμορφώσουν οι ανατροπές του αιώνα! Το αποκρουστικό του πρόσωπο δεν κρύβεται, δεν μακιγιάρεται! Η εκμετάλλευση δεν εξανθρωπίζεται, μονάχα καταργείται ! Όσα ψέματα κι αν πεί η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της ! Που με αγωνιώδη τρόπο μας τα παρουσιάζουν όλες αυτές τις ημέρες! Τα επιχειρήματα της κυβέρνησης είναι προκλητικά είναι να απορεί κανείς, πού απευθύνονται;
Θέλει λέει να διασφαλίσει την «ελευθερία του εργαζόμενου» να δουλεύει όσο θέλει. Όμως ποτέ ως τώρα, καμιά κυβέρνηση δεν έχει διασφαλίσει ότι όλοι οι εργαζόμενοι θα έχουν σταθερή δουλειά, οκτάωρο, η 7ωρο όσοι κλάδοι το είχαν κατακτήσει. 17 ελαστικές μορφές εργασίας υποχρεώνουν τους εργαζόμενους να δουλεύουν λίγες ώρες την ημέρα, λίγες μέρες το μήνα, λίγους μήνες το χρόνο, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να εξασφαλίσουν σταθερό εισόδημα που να τους επιτρέπει να ζουν, ελεύθερο χρόνο. Άρα τη μόνη «ελευθερία» που αποδέχεται η κυβέρνηση είναι αυτή του εργοδότη, που θα ορίζει τη δουλειά του εργάτη, όπως ορίζει τη δουλειά μιας μηχανής, που όταν μάλιστα χαλάει θα αντικαθίσταται.
Αυτή την ελευθερία βιώνουν και οι συμβασιούχοι των Κέντρων Υγείας της 5ης ΥΠΕ που σε λίγες ημέρες πετιούνται στο δρόμο. Τώρα θα έχουν άπλετο ελεύθερο χρόνο να «βλέπουν τα παιδιά τους» !!
Ρίχνει το «δάκρυ κορόμηλο» η κυβέρνηση για την μητρότητα! Ο νέος νόμος λέει προσφέρει εξισορρόπηση επαγγελματικής κι οικογενειακής ζωής . Ο εργαζόμενος γονιός θα μαζεύει την δουλειά σε 4 ημέρες και τις άλλες τρεις θα βλέπει τα παιδιά του. Ποια μάνα και ποιος πατέρας μπορεί να μεγαλώνει σωστά το παιδί του όταν για 4 μέρες θα βαράει 10ωρα και θα ξεθεώνεται, θα γυρνά στο σπίτι όταν το παιδί κοιμάται και από την Κυριακή που θα το έχει δει τελευταία φορά θα το ξαναδεί την επόμενη Παρασκευή το μεσημέρι, με την ψυχή στο στόμα γιατί στο μεταξύ θα πρέπει να πάει σουπερ μάρκετ, να πληρώσει λογαριασμούς, να συγυρίσει και να μαζέψει το σπίτι, να μαγειρέψει για το ΣΚ αλλά και να ετοιμάσει φαί για τις μέρες που δεν θα προλαβαίνει. Η μητρότητα δεν είναι εκ περιτροπής απασχόληση! Δε γίνεται να είμαι τρεις μέρες γονιός και τις άλλες τέσσερις να μην είμαι.
Δίπλα στα παραπάνω, η κυβέρνηση παρουσιάζει το νομοσχέδιο ως …έμπρακτη απόδειξη του ενδιαφέροντός της να προστατεύσει τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους από τα φαινόμενα βίας και παρενόχλησης στην εργασία, μέσα από την εισαγωγή σχετικών διατάξεων. Η αρμόδια υφυπουργός, Συρεγγέλα ήταν κατατοπιστική για τι προστατεύεται πάνω από όλα : «Προστατεύουμε και τη βιωσιμότητα των επιχειρήσεων», βελτιώνοντας «το προφίλ κοινωνικής υπευθυνότητας της εταιρείας» και διαμορφώνοντας «ένα σύγχρονο εργοδοτικό προφίλ»!
Διευκολύνονται λέει οι εργαζόμενοι που ήθελαν να κάνουν υπερωρίες. Οι εργαζόμενοι δεν έκαναν υπερωρίες από χόμπι. Από το 2010 πετσοκόψαν όλοι μαζί ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ τους μισθούς πάνω από 45%. Επίσημα η κυβέρνηση το 2012 σε ένα βράδυ μείωσε τον κατώτερο μισθό κατά 22% και 32% για τους νέους εργαζόμενους. Καταργήθηκαν όλες σχεδόν οι κλαδικές συμβάσεις εργασίας. Τα αφεντικά με τις περίφημες ενώσεις προσώπων κατέβασαν πάνω από 1000 επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις εργασίας στο επίπεδο του κατώτερου μισθού δηλαδή τα 586 ευρώ μεικτά. Ακόμα περιμένουμε τον ΣΥΡΙΖΑ να επαναφέρει την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και στο επίπεδο που κόπηκε στα 751 ευρώ. Όλοι θυμόμαστε το δούλεμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για πάνω από 5 χρόνια. 600.000 εργαζόμενοι στην πλειοψηφία τους νέοι άνθρωποι αμείβονται με βάση τα στοιχεία του ΕΦΚΑ με 316 ευρώ το μήνα. Ζούνε όλοι αυτοί με 316 ευρώ το μήνα;
Η κυβέρνηση θεωρεί ότι οι αλλαγές στα εργασιακά θα δίνουν «δύναμη στον εργαζόμενο». Πόσο «δυνατός» όμως θα αισθάνεται κάποιος όταν δεν θα μπορεί να υπολογίζει πότε, πόσο και πώς θα δουλεύει; Η εργασία θα επιτρέπεται να είναι ως 13 ώρες την ημέρα, συνεχόμενα ή σπαστά, από το σπίτι ή από το χώρο εργασίας, Κυριακές και αργίες. Πόση δύναμη έχει όποιος δεν ξέρει πότε θα δει το παιδί του, πόσο εισόδημα θα φέρει στο σπίτι, πού θα είναι ο χώρος εργασίας του, ποια μέρα θα ξεκουραστεί;
Η κυβέρνηση λέει ότι παίρνει μέτρα για το καλό μας. Μα ποιο είναι αυτό το καλό που δεν ξέρουμε; Ότι το διευθυντικό δικαίωμα της απόλυσης δεν θα αναιρείται πλέον ούτε από τα δικαστήρια; Ότι οι απολύσεις εργαζομένων και συνδικαλιστών δεν θα συναντούν ούτε το παραμικρό εμπόδιο, αφού μια μικρή αποζημίωση θα είναι ικανή να πετάξει στα αζήτητα όποιον αντιδράσει, ατομικά ή συλλογικά; Ότι οι απεργίες θα θεωρούνται εγκληματική ενέργεια, ή στην καλύτερη περίπτωση μια συμβολική πράξη, αφού οι απεργοί θα είναι όσοι επιτρέπει το κράτος των εργοδοτών, δίχως να μπορούν να περιφρουρήσουν την ίδια τους τη διεκδίκηση; Με τόσα πολλά για το καλό μας – δεν αντέχει το μυαλό μας…παίρνει ανάποδες στροφές-για το καλό μας!
Η κυβέρνηση λέει πως βάζει τάξη , χτυπάει την μαύρη εργασία . Όχι γιατί λυπήθηκε του εργαζόμενους , αλλά για να μην υπάρχει «αθέμιτος ανταγωνισμός»! Για να μην αδικούνται οι υπόλοιποι εργοδότες που δεν πληρώνουν μαύρα τις υπερωρίες.Γι΄αυτό θα εφαρμόσει λέει την ψηφιακή κάρτα ! Όταν σήμερα ήδη υπάρχουν χιλιάδες εργαζόμενοι που χτυπάνε την κάρτα τους και ξαναπάνε για δουλειά ! Μήπως θα ελέγξει τη εφαρμογή του μέτρου το ΣΕΠΕ που ουσιαστικά καταργεί ; Εδώ κι αν είναι κοροϊδία !
Ξεχείλισε η δήθεν ευαισθησία ακόμη και για τους φοιτητές. Να μπορούνε κι αυτοί να μαζεύουν ρεπό για να πάνε να δίνουν εξετάσεις! Κατά τα άλλα είναι φυσιολογικό να δουλεύει ένας νέος άνθρωπος αντί να είναι αφοσιωμένος σε αυτή την κρίσιμη ηλικία στις σπουδές του ! Βέβαια είναι άλλη μια κανονικότητα κι αυτό όπως ήταν η περίφημη τηλεκπαίδευση που τα παιδιά έχουνε να δούνε αμφιθέατρο εδώ και 1,5 χρόνο!
Νερό στο μύλο της κυβερνητικής φιλολογίας για να στηριχτεί , το φτιασίδωμα της βαρβαρότητας ρίχνει και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Που βρίσκει λέει και θετικά, και πως παίρνει βελτιώσεις αυτό το έκτρωμα!
Λένε οι βαστάζοι των εργοδοτών και της κυβέρνησης στην ΓΣΕΕ κι αντίστοιχα άλλες σε Ομοσπονδίες κι Εργατικά Κέντρα : Πως το πρόβλημα είναι πως η χώρα χρειάζεται ανάπτυξη, όμως ανάπτυξη που θα βελτιώνει και θα καλυτερεύει τη ζωή των εργαζομένων. Δηλαδή υπάρχει και καπιταλιστική ανάπτυξη που φέρνει ευημερία κι ευτυχία στην πλειοψηφία των εργαζόμενων. Και που είναι αυτό ;
Μήπως στις αναπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες ; Στην Γερμανία που ο εργαζόμενος έχει ατομικό λογαριασμό – κουμπαρά να βάζει τις υπερωρίες για να τις αξιοποιήσει για ξεκούραση κάποια άλλη στιγμή στο μέλον; Που δεν αναφέρεται ούτε καν στο σύνταγμα το δικαίωμα στην απεργία που απαγορεύεται ρητά για του δημόσιους υπαλλήλους ; Ή στην Βρετανία που δεν υπάρχει καν καθιερωμένος τυπικός εργάσιμος χρόνος(πχ 8ωρο) και υπερωρία ορίζεται ο χρόνος εργασίας πάνω από τον χρόνο που γράφει η σύμβαση –εάν αναγράφεται(δεν είναι υποχρεωτικό); Που η απεργία δεν θεωρείται κατοχυρωμένο νομικά δικαίωμα και γι΄αυτό έχει να γίνει γενική απεργία από το 1926 ;
Είναι αποδεικτικά της «καπιταλιστικής ανάπτυξης με ανθρώπινο πρόσωπο» είναι τα όσα αναφέρει η Έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου σχετικά με την Οδηγία για τον κατώτατο μισθό η οπαία αναφέρει ανάμεσα στα άλλα πως : Ένας στους έξι εργαζόμενους στην ΕΕ λαμβάνει μισθό χαμηλότερο από τα 2/3 του μέσου εθνικού μισθού, και το ποσοστό αυτό αυξάνεται συνεχώς. Από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό πλήττονται ή απειλούνται στην ΕΕ 95 εκατ. άνθρωποι (21,7%).Μόνο σε τρία κράτη – μέλη ο κατώτατος μισθός υπερβαίνει σταθερά το καθορισμένο ελάχιστο όριο κινδύνου φτώχειας (60% του μέσου ακαθάριστου μισθού), ενώ σε άλλα κράτη – μέλη δεν αποτελεί εγγύηση κατά της φτώχειας. Σε τουλάχιστον 14 κράτη – μέλη της ΕΕ, 50% των εργαζομένων εργάζονται χωρίς Συλλογική Σύμβαση. Οι τυπικές συμβάσεις αορίστου χρόνου πλήρους απασχόλησης αντιπροσωπεύουν μόνο το 59% της συνολικής απασχόλησης στην ΕΕ.
Κάνουν λοιπόν πως δεν ξέρουν , σκορπώντας συγχύσεις όταν γνωρίζουν πολύ καλά πως αυτές οι αντεργατικές ρυθμίσεις είναι προαπαιτούμενα για την ανάπτυξη με κριτήριο τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων. Η μείωση του εργατικού κόστους, η παραπέρα ευελιξία στην εργασία είναι βασική απαίτησή τους. Βασικός όρος για να ξεκινήσουν και πάλι οι επενδύσεις να έλθει ένα επενδύτικό σοκ. Όλα αυτά αναφέρονται με «το νι και με το σίγμα» στο Σχέδιο Πισσαρίδη, στο Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης.
Γι΄αυτό λοιπόν οι εργαζόμενοι δεν έχουν καμία τύχη με τέτοιες πλειοψηφίες στο τιμόνι των Συνδικάτων. Συνδικαλιστών που αποδέχονται κι υιοθετούν τους στόχους των καπιταλιστών. Που θέλουν να σύρουν τους εργαζόμενους να διεκδικούν με τον αγώνα τους ότι διεκδικούν κι εργοδότες. Το τέρμα της διαδρομής σε μια τέτοια επιλογή είναι η απογοήτευση, είναι η αποστράτευση από τον αγώνα !
Όλα αυτά είναι οι «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές» που διαφημίζουν τα στελέχη της κυβέρνησης, τις επικαλείται όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ για να κάνει τάχα αντιπολίτευση στην κυβέρνηση ότι τις ενσωματώνει με λάθος τρόπο στο νομοσχέδιο. Τέρμα λοιπόν στα παραμύθια της κυβέρνησης ότι το νομοσχέδιο είναι για το καλό των εργαζομένων, αλλά και σ’ αυτά του ΣΥΡΙΖΑ, ότι αυτός γνωρίζει τάχα τη συνταγή να διασφαλίζονται τα εργασιακά δικαιώματα και ταυτόχρονα να θωρακίζονται η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του κεφαλαίου. Ο οποίος διαρρηγνύει τα ιμάτιά του, όπως και η ΓΣΕΕ για το γεγονός ότι η διευθέτηση θα γίνεται με ατομική συμφωνία. Κι αν γινόταν η διευθέτηση με Συλλογική Σύμβαση Εργασίας τι άλλαζε από την ουσία ; Δεν θα είχαμε εργασιακό μεσαίωνα ; Το πρόβλημα είναι δηλαδή με ποιον τρόπο θα επιβάλλεται η διευθέτηση ; Η τζάμπα δουλειά ; Έχουμε πείρα από Συλλογικές Διευθετήσεις και στην περιοχής μας . Ποιος θα ξεχάσει την παράδειγμα στην Γαλακτοβιομηχανία ΟΛΥΜΠΟΣ το 2011 ακόμη ! Και την τεράστια μείωση των μισθών έως και 53% των εργαζομένων μέσω Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας που υπέγραψε ένα κατασκεύασμα-ανδρείκελο της ίδιας της εργοδοσίας η Ένωση Προσώπων. Υπάρχουν λοιπόν μορφές και τρόποι να ξεπεραστούν τέτοια εμπόδια από τους εργοδότες. Αληθινό εμπόδιο είναι μόνο στην συλλογική δράση των ίδιων των εργαζομένων για τα συμφέροντά τους.
Είναι όλοι τους πιστά σκυλιά των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Έχουν αναλάβει την εργολαβία του ξεπεράσματος άλλης μιας καπιταλιστικής κρίσης με εργαλεία βγαλμένα από τον εργασιακό μεσαίωνα. Με απλήρωτη δουλειά και εργασία λάστιχο. Με τρομοκρατία και καταστολή. Με μειώσεις μισθών και δικαιωμάτων.
Δεν είναι όμως ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που προσπαθούν να μας γυρίσουν έναν αιώνα πίσω. Από το 1990 και μετά ΕΕ, επιχειρηματικοί όμιλοι και οι κυβερνήσεις τους, ξηλώνουν τη μία κατάκτηση των εργαζομένων μετά την άλλη για να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, να συγκεντρώσουν σε όλο και λιγότερα χέρια τον τεράστιο πλούτο που παράγουν οι πολλοί.
Για να κρύψουν αυτή τη στρατηγική συμφωνία κάνουν καυγά για το πάπλωμα όσα κόμματα μέχρι σήμερα έχουν βάλει βαθιά το χέρι τους στο ξήλωμα του σταθερού ημερήσιου χρόνου δουλειάς και στο τέντωμα του εργάσιμου χρόνου. Η αντιπαράθεση ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ για το αν θα ξεπατώνεται ο εργάτης μετά από συλλογική ή ατομική διαπραγμάτευση, δεν αφορά τις ανάγκες της εργατικής τάξης. Και τα δυο αυτά κόμματα, μαζί με το ΚΙΝΑΛ (ΠΑΣΟΚ), έχουν φέρει στη ζωή δεκάδες ελαστικές μορφές δουλειάς, από μια ώρα εργασίας την ημέρα, μέχρι μία μέρα το μήνα. Έχουν μπουκώσει δημόσιο και ιδιωτικό τομέα με εκατοντάδες δουλεμπορικά γραφεία. Έχουν βαριά ευθύνη για τη γιγάντωση της ανασφάλιστης δουλειάς και των χιλιάδων εργατικών ατυχημάτων.
Όλοι μαζί έχουν δημιουργήσει με την πολιτική τους στρατιές ανέργων και μισοαπασχολούμενων, με πρωταθλητές τους νέους και νέες που δεν γνώρισαν ποτέ τι σημαίνει δουλειά με δικαιώματα. Γι΄αυτό οι εργαζόμενοι δεν έχουν καμία τύχη όταν εναποθέτουν τις ελπίδες σε μια ακόμη κυβερνητική αλλαγή. Κανένα κόμμα , καμία κυβέρνηση που δεν αμφισβητεί το πλαίσιο της καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν μπορεί να απαλλάξει τους εργαζόμενους, τον λαό από τα βάσανά του.
Απέναντι σε όλα αυτά μπαίνει το καθήκον να σηκώσουμε ανάστημα.
Η ελπίδα είναι στην οργάνωση, στον συλλογικό ταξικό αγώνα. Για τις δικές μας ανάγκες.Για να αξιοποιήσουμε τα επιτεύγματα της τεχνολογίας για να γίνει διευκολύνεται περισσότερο η ζωή μας. Για να απολαμβάνουμε αυτό που μπορεί να μας δώσει η εποχή μας .
Να αποσυρθεί άμεσα το αντεργατικό έκτρωμα που θέλει να φέρει στη βουλή η κυβέρνηση. Να καταργηθεί όλη η αντεργατική νομοθεσία και διατάξεις της διευθέτησης του χρόνου εργασίας και των ελαστικών εργασιακών σχέσεων.
Όμως δεν αρκεί μονάχα αυτό :
- Γιατί σήμερα δεν αρκεί να λέει κανείς ότι υπερασπίζεται το 8ωρο. Χρειάζεται να δείξουμε ότι αποτελεί ανάγκη η μείωση του εργάσιμου χρόνο σε 7 ώρες την ημέρα και 35 την εβδομάδα.
- Γιατί σήμερα δεν φτάνει να παλεύει μόνο για την συλλογική σύμβαση εργασίας. Πρέπει να βάζουμε κριτήριο για τον καθορισμό του μισθού την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών της εργατικής οικογένειας.
- Γιατί σήμερα δεν έχει αξία να υπερασπιζόμαστε την απεργία χωρίς να την οργανώνουμε και να την πραγματοποιούμε σε όλους τους μεγάλους χώρους δουλειάς, μέσα από ζωντανές μαζικές συλλογικές διαδικασίες των σωματείων.
- Γιατί σήμερα που όλα μοιάζουν μαύρα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις να δουλεύει ένας εργαζόμενος σε ανθρώπινες και αξιοπρεπείς συνθήκες δουλειάς. Να ζει από το μισθό του ικανοποιώντας τις ανάγκες της εποχής, απολαμβάνοντας τις δυνατότητες που δίνει η επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο, με πραγματικό ελεύθερο χρόνο. Ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι είναι τεράστιος και τον καρπώνονται μια χούφτα επιχειρηματίες σε βάρος των πολλών που είναι οι εργαζόμενοι.
Να μπούμε όλοι στη μάχη. Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε εμείς. Να πάρουμε τις δικές μας αποφάσεις.
Η μάχη σήμερα είναι η καλύτερη προετοιμασία για αύριο. Τίποτα δεν είναι τελειωμένο. Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος! Όλα εξαρτώνται από τη μαζική αποφασισμένη δράση των εργαζομένων που ξέρουν τι θέλουν. Δυνατός εργάτης είναι ο οργανωμένος εργάτης. Ο ανοργάνωτος ξεμοναχιασμένος εργαζόμενος είναι το εύκολο θύμα της εκμετάλλευσης. Αυτό το βλέπουμε ζωντανά μπροστά μας. Σε κλάδους και χώρους δουλειάς που δεν υπάρχουν ταξικά συνδικάτα βασιλεύει η αυθαιρεσία του αφεντικού. Ο δρόμος υπεράσπισης της ζωής μας είναι η οργάνωση, στα συνδικάτα και τους φοιτητικούς συλλόγους για τη νεολαία, για τους νέους της μαθητείας και της κατάρτισης. Και πρέπει μέσα στη μάχη για να μην περάσει το νομοσχέδιο να βάλουμε τις βάσεις αυτό το μεγάλο πρόβλημα να διορθωθεί.
Συνεχίζουμε τις επόμενες ημέρες με δύναμη κι αποφασιστικότητα! Κλιμακώνουμε τον αγώνα μας τις επόμενες ημέρες με αγωνιστικές παρεμβάσεις, κινητοποιήσεις και νέα απεργία για τις 16 Ιούνη. Καλούμε όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να συνεδριάσουν άμεσα και να πάρουν αποφάσεις! Όλοι στους δρόμους, όλοι στον αγώνα!
